Friday, December 28, 2007

Minority Report





54 jir.janes.com l Jane’s Intelligence Review l January 2008RESOURCE WATCHAs Iran’s stand-off with the West continues, leaders in Tehran are preparing forpossible military confrontation with the US and its allies. The Iranian leadership, whilenot totally discounting the possibility of a land invasion, judges air strikes against nuclear, military and political targets as by far the most likelyscenario.The regime in Tehran ostensibly believes that such strikes would have a two-pronged objective: to dismantle Iran’s nuclear programme and to decapitate the regime, and therefore facilitatea change in political leadership. Political calculation As the Iranian leadership is able to withstand the loss of nuclear-related assets both politically and militarily, it is now focusing on measuresto prepare for maintaining political and social stability in a post-attack phase. A key area ofthis goal is to reduce the likelihood of internal revolt at the hands of a number of indigenousanti-regime groups, some of which are armed, and which would be emboldened following aProspects for security in oil-rich Khuzestan Minority report• As Iran plans for possible military conflictwith the US, it is anxious to prevent militantethnic groups from rebelling in the event thecentral government is weakened.• The southwestern province of Khuzestanis a centre for Iran’s energy industry in termsof recoverable deposits and infrastructure.Tehran also views it as a gateway to Iraqimarkets.• Local economic conditions in Khuzestanremain stagnant. Popular anger could fostermilitancy among the ethnic Arabs of theprovince, and jeopardise Iran’s lifeline.This article was first available online on jir.janes.com on 5 December 2007.KKEEYY P POIONTINS TS KEY POINTSIran’s oil and gas-rich province is also home to a provocative mix of a disadvantaged ethnicgroup, high local unemployment and political disaffection. As the Tehran regime turns itsattention to this vital area, Alex Vatanka examines the security and economic implications forthe next possible site of US military intervention.A January 2006 bomb that destroyed a bank in Khuzestan’s capital Ahvaz was blamed by Tehran on the Ahwaz Liberation Organisation. January 2008 l Jane’s Intelligence Review l jir.janes.com 55RESOURCE WATCHpotential US attack.This type of calculation was evident in the leadership rotation that occurred on 1 Septemberwithin the Islamic Revolutionary Guards Corps (IRGC), Iran’s elite 145,000-strong militaryforce. Yahya Safavi, who had been the overall IRGC commander since 1997, was replacedby Mohammad-Ali Jafari.Jafari is regarded as a theoretician on asymmetric and insurgency warfare, and a capableregime loyalist who as an IRGC commander in Tehran proved skilful in quelling anti-regimestudent riots in 1999 and 2003. Ali Khamenei, Iran’s supreme leader and thecommander-in-chief of all armed forces, also simultaneously appointed Jafari as overall chiefof the Basij militia forces, which act as the regime’s first line of defence in the face of popularunrest. The joint command gives Jafari unprecedented authority. Quoting Khamenei, Jafarihas stated that the IRGC’s and Basij’s main task is to fight “internal enemies”. The appointmentnot only demonstrates Khamenei’s faith in Jafari, but is a clear sign that the regime is becomingincreasingly anxious about the possibility of internal insurrection.In this context, ethnic-related unrest in the border regions is a primary concern for Tehran,particularly since there is a precedent for disgruntled ethnic communities rebelling at times when the central government in Tehran is destabilised. The most recent example was the 1979-80 uprising among Iranian Kurds and Arabs.Among Iran’s 30 provinces, Khuzestan presents a unique challenge, given that it is the source of much of Iran’s oil revenue. Some ethnic Arabs in Khuzestan, a province which comprises about 5.6 per cent of Iran’s population, claim discrimination at the hands of the ethnic Persian-dominated central government and its cities witnessed a number of riots and bombings in 2005 and 2006. Ethnic insurrection in Khuzestan not only jeopardises a currently critical source of income, but would also seriously hamper Tehran’s much touted efforts to integrate southern Iraq with the Iranian economy.Energy assetsIran’s Khuzestan province has been vital to the country’s economy since the first Middle Eastoil was discovered there in 1908. At 63,213 km², Khuzestan comprises only 3.8 per cent ofIran’s landmass. However, 66.2 per cent of Iran’s known recoverable oil and 21.4 per cent of itsnatural gas deposits (according to 2006 figures supplied by energy information provider IHS)are in this southwestern province. Khuzestan also accommodates 28 per cent of Iran’s oil refinery capacity, 34 per cent of its gas plant capacity, 25 per cent of its installed electric capacity and 26 per cent of its petrochemical plants and 19 per cent of the total length of all pipelines. Given these assets, and the fact that approximately80-85 per cent of Iran’s total exportreceipts and 60 per cent of the government’s budget derives from the export of crude oil, thestrategic importance of Khuzestan is evident. Besides being a hub for the oil and gas industries,Khuzestan’s proximity to neighbouring southern Iraqi and Shia majority provincesmake it an important gateway to Iraq’s markets. In July 2005, the governments of Iran and Iraq signed two memoranda of understanding in the fields of trade and transportation, and official trade volumes have since increased to an estimated USD2 billion in 2006 from a very low base.Joint energy projects with Iraq are also viewed as lucrative by both states. In August2007, Tehran and Baghdad revealed that an agreement had been reached to build a pipelineto carry crude oil from Iraq’s Basra to refineries in Abadan in Khuzestan province. The pipelinewill be used to export 200,000 barrels per day (bpd) of Iraqi oil to Iran. In return, Iran will export liquefied gas to Iraq. There are also ongoing discussions about joint ventures to develop shared oil and gas fields across the border areas, such as the large Azadegan field.Policy makers in Tehran view economic integration as both commercially and politicallyprudent, since such measures will open up new markets and reduce the likelihood of a return tothe intense rivalry or outright hostility that was characteristic of bilateral relations in the period1968-2003, when the Baath party governed Iraq.The timing is also opportune for Tehran, given its close ties to the Shia-dominated governmentof Prime Minister Nouri Al-Maliki. Such a strategy requires that Tehran has unopposedaccess to Khuzestan and that the province remains socio-politically stable. To thisend, Tehran is pursuing its own two-pronged strategy. It aims to deter militancy through anintensified security presence in the province, but also to reduce popular dissent through economic regeneration and such measures as incorporating ethnic Arab youth into the Basij Islamist militia force. Arab separatism An example of the countermilitancycampaign was the arrest of Abdullah Al-Mansouri, an Iranian ethnic Arab and theleader of the Ahwaz Liberation Organisation (ALO), in May 2006 by the Syrian authorities inDamascus. Mansouri was subsequently deported to Iran. ALO is an Arab separatist group thatseeks independence for Khuzestan. Between 800,000 and 2 million of Khuzestan’s 4 millionpeople are estimated to be ethnic Arabs. There are no accurate statistics since Iranian censusfigures, as elsewhere in the Middle East, do not include ethnic and religious records.Iran has yet to convict Mansouri, but he has already been charged with acting against nationalsecurity and being a mohareb, an Islamic legal designation that denotes ‘enemies of God’, andwhich is punishable by death. Judicial and other senior officials in Tehran have declared Mansouri, an Iranian-Dutch citizen who has lived in the Netherlands since 1989, as complicit in the bombings that occurred in June and October 2005 and January 2006 in Khuzestan. Twentypeople were left dead, when government buildings were targeted. Trials held in 2006 convicted‘Public hanging of militants has become the norm, withthe clear aim of acting as a deterrence’Major oilfields in KhuzestanName Rank in size amongIranian oil/gasfieldsVolume (billion barrels) % of total reservesAhwaz 1st 25.65 15.4Marun 2nd 22.32 13.4Agha Jari 3rd 17.38 10.4Azadegan 5th 6.11 3.7Karanj 6th 5.73 3.4Mansuri 7th 5.16 3.1Rag-e Sefid 8th 4.99 3.0Yadvaran 11th 3.00 1.8There are a total of 35 oil and gas fields in the province of Khuzestan, although not allfields are currently operational. Source: IHS 54 jir.janes.com l Jane’s Intelligence Review l January 2008 RESOURCE WATCH 39 ethnic Arabs of carrying out the bombingsand sentenced 19 of them to death. Fifteen have been executed since December 2006.On 13 September 2007, the prosecutor for the Public and Revolution Courts in Khuzestan’s capital Ahvaz (Ahwaz in Arabic) announced the execution of a further three people who were said to have been involved in the bombings.
Another unknown number, of those Tehran alleges were complicit, are awaiting execution,and the Iranian press reports officials as stating that some 20 per cent of the culprits have yet to be arrested.Outside supportTehran maintains that senior militant ethnic Arabs reside outside the country and benefitfrom the backing of Western intelligence services which, in alliance with former Iraqi Baathists,are attempting to foment ethnic unrest in the region as part of the wider West-Iran standoff.The Baath party of Iraq was the principal patron of Iran’s Arab separatists from the early1970s and ‘liberating’ Khuzestan was one of Saddam Hussein’s stated goals when he invadedIran in 1980. Colluding with foreigners is most likely the principal charge that will be levelledagainst Mansouri.Minister of the Interior Mostafa Purmohammadi said on 13 August that while “good co-ordination and suitable measures by the security apparatus” have significantly reduced violencesince 2005, “remnants of terrorist groups are active and they are supported by foreign services,especially the US, Britain and Israel”. Purmohammadi also claimed that “a large number ofthese people were identified and their weapons depots were discovered”. Most confiscated armshave been pistols, Kalashnikov rifles and ammunitions.Meanwhile, public hanging of Arab militants implicated in violence has become thenorm, with the clear aim of acting as a deterrent. Iraq is cited as the operational base foranti-regime groups as they are perceived to be able to benefit from the patronage of US andUK militaries and operate from the vicinity of Khuzestan. Moreover, potential recruits canalso be found among the estimated 5,500 Iranian ethnic Arabs who still live as refugees inAd Diwaniyah, Ali al Gharbi and Al Kumayt in eastern Iraq. Many of these refugees fled Iran in1979 after an ethnic Arab uprising on the back of the Iranian Revolution was crushed by Admiral Ahmad Madani. Others subsequently had to flee after siding with Saddam Hussein’s regime and collaborated with its intelligence services during the 1980-1988 Iran-Iraq War. Camp Ashraf, north of Baghdad, is also hosting some 2,900 members of the Mujahedeen-e Khalq, an Iranian Islamist-Marxist group which relocated to Iraq in 1985 after siding with Saddam Hussein.Tehran has pointed the finger at MEK for some of the violence in Khuzestan.It is difficult to verify the identity and size of the various purported and self-styled groupsclaiming to represent Iran’s ethnic Arabs. This is due to a high degree of flux and overlap ofpolitical platforms in this community. The four most prominent separatist organisations are:ALO, which is based in the Netherlands; the Ahwazi-Arab People’s Democratic Front, whichis based in London; and the National Liberation Movement of Ahwaz and the Ahwazian ArabLiberation Front, both of which operate from Canada.However, most ethnic Arab activists advocate the establishment of a federal system in Iran,within which Khuzestan’s Arabs can benefit from autonomy. The most noted federalist organisation is the Democratic Solidarity Party of Ahwaz (DSPA), an entity that was set up in 2002 and is part of an umbrella coalition of Iranian ethnic opposition groups. Unlike the separatist Arab groups, whose literature is dominated by either pan-Arabism or Islamist slogans, the DSPA promotes itself as a secular and social democratic outfit that denounces violence, with its greatest appeal being to the intelligentsia inside Khuzestan. The DSPA has also secured considerable support from European Social Democratic and Green parties and is active at fora hosted by the UN.The DSPA’s strategy is a reflection of broader ethnic Arab sentiment in Khuzestan. While callsfor better living conditions are commonplace, Source: IHS January 2008 l Jane’s Intelligence Review l jir.janes.com 55 RESOURCE WATCHonly a small minority of ethnic Arabs appear willing to resort to violence or seek to secedefrom Iran. The separatist path was an option during the Iran-Iraq War, and yet a clear majority in Khuzestan, Persian and Arab alike, fought the invading Iraqi army.Socio-economic motivation While successive Iranian governments have traditionallyattributed ethnic militancy to foreign agitation, socio-economic problems of Khuzestanare an undeniable factor behind much of the present local Arab resentment.With unemployment rampant, particularly among Arabs, Tehran is also accused of a rangeof transgressions, from forced land appropriation, hostility toward Arab customs and blockingschool education in Arabic to unspoken discriminatory policies that bar Arabs from certainhigh-level functions. The charge against ethnic Persians is that they view ethnic Arabs as a fifth column, and that Tehran prefers subjugation over inclusion.Such critiques are a reality that officials in Tehran are increasingly inclined to accept openly. Khuzestan’s 17 (out of 290)deputies in the parliament in Tehran often publicly highlight economic deprivation in the province and the government’s failures to address grievances. The province suffered tremendously during the Iran-Iraq war and reconstruction effortshave been slow to non-existent. Calls by Khuzestan’s local authorities to receive a larger shareof the oil wealth have been refused. A bill submitted by Khuzestan’s deputies to allocate 1.5per cent of total oil export revenues to the province has been repeatedly defeated in the parliament in Tehran. As a result, Khuzestan’s share of the oil revenue remains below this level, as the central government retains some revenue and then allocates the remainder equally among all 30 provinces. When oil pipelines and infrastructure have been targeted, as in 2005 and 2006, the culprits have left behind leaflets stating that no one would benefit from the oil revenue unless ethnic Arabs receive a fairer share.A 2006 report by the UN Economic and Social Council on Iran highlighted ethnic disparitieson different levels in Khuzestan. The Iranian parliament’s own research arm, the IslamicMajlis Centre for Research, stated in a 2006 report that swift anti-poverty action was requiredto foil future unrest akin to that experienced in Ahvaz in 2005, when fears over an alleged programme to relocate Persians to Khuzestan led to riots that left an unknown number dead. It cited unemployment as a major danger, given that Arab youth are most inclined to be receptive to radical ideas. Political disillusionment also underpins much of the militant momentum.Economic deprivation is therefore a major source of Arab disaffection, compounded bya lack of political representation. While Khuzestan has favoured reformist candidates in parliamentary and presidential elections, the growing sentiment is that the political system cannot be reformed from within. President MahmoudAhmadinejad, for example, did not appoint any Arabs to his cabinet, unlike his reformistpredecessor, Mohammed Khatami, who had Ali Shamkhani, an ethnic Arab, as his defenceminister.One of the results of this disenchantment with the Shia clerical establishment in Tehranis the emergence of a trend among Khuzestan’s overwhelmingly Shia Arabs to convert to SunniIslam, a phenomenon never before experienced in contemporary Iran. While sectarian violenceis minimal at the moment, there are warning signs. In June, Hesham Seimori, a mid-rankingShia cleric in Ahvaz known for his anti-Saudi and anti-Salafi preaching was killed by unidentified gunmen.Critics of Tehran’s policies also argue that in Khuzestan, communities largely comprised ofethnic Persians tend to be the primary beneficiarie of government policies and aid. For example, some two decades after the end of the Iran-Iraq War, de-mining occurs mainly whenlarger energy projects are implemented but not when local small Arab farming communitiesneed access to agricultural land. The energy industry in the province, the recipient of the bulkof government investment, is primarily staffed by ethnic Persians.Tehran’s responseTo mitigate further unrest, the supreme leader has stated that he will personally oversee development plans, and the government of President Ahmadinejad has vowed to hold a special session on the province. Tehran’s fiscal allocation for Khuzestan in 2008 specifically targets development in tribal and rural areas, where ethnic Arabs tend to live.Parallel to promises of more economic regeneration, Tehran is seeking political assurances.In September, elders from Iran’s Arab tribes met Ayatollah Musavi-Jazayeri, the provincialrepresentative of the supreme leader, and renewed their pledge of allegiance to Ali Khamenei.Meanwhile, Jafari, the new IRGC and Basij commander, has already replaced a number oflocal IRGC officials in Khuzestan, including in the strategically vital cities of Abadan and Khorramshahr.The Basij Islamist militia is also on a recruitment drive in Khuzestan, with a recordnumber of military parades and events in 2007 aimed to stimulate a sense of Iranian nationalism. Tehran’s efforts to include ethnic Arabs in a dialogue would be a much more welcome development than to dismiss all critics and acts of militancy as the creation of externalpowers. While not discounting possible foreign assistance to ethnic Iranian militants, socio-economic realities in Khuzestan speak for themselves. It is also true that Arab disgruntlementis near identical to other ethnic minorities such as Kurdsand Baluchis. Still, Khuzestan’s strategic economic status setsit apart. Further deterioration of relations between the centralgovernment in Tehran and ethnic Arabs most likely will resultin more violence in Khuzestan, and expose its vital energy-relatedassets to possible attacks and sabotage, as in 2005.Such a scenario would have considerable ramifications for oil markets. Iran’s oil reservesare the second largest in the world after Saudi Arabia, with the Organisation of Petroleum Exporting Countries (OPEC) putting it at 136.3 billion barrels. Iran also remains OPEC’s secondlargest producer and the world’s fourth largest oil exporter. Many of the pipelines that supplythe Kharg Island oil terminal, Iran’s main export outlet, travel across Khuzestan.However, emerging militancy in Khuzestan is not inevitable. While a limited number ofArab activists seek independence, most of Iran’s Arabs see themselves as Iranians and are aspiring for a fairer political representation and economic distribution of resources. Tehran still has time to defuse a potentially disastrous crisis. n1. Khuzestan: Iran’s Achilles’ heel?2. Anger among Iran’s Arabs3. Natural Resources/IranAuthorAlex Vatanka is Jane’s security editor inWashington DC.RELATED ARTICLESWWW.JANES.COMSearch for these articles atwww.janes.com‘Iran’s oil reserves are thesecond largest in the world,with OPEC putting it at136.3 billion barrels’

Human Rights Activist, Jailed in Iran, Is Transferred to Hospital








By NAZILA FATHI


TEHRAN — A prominent human rights activist who has been jailed since October was transferred to a hospital Wednesday, according to his wife and the news agency ISNA.


The man, Emadedin Baghi, a reformist journalist who is in jail for the second time, was taken from the notorious Evin prison to a hospital in Tehran. His wife, Fatimeh Kamali, said in a telephone interview Wednesday that her husband had called her in the morning from prison and sounded as if he was barely conscious.


She said he could barely speak and kept repeating himself, but she was able to understand that he said he would have died had a prison official not recently found him. He also asked for his lawyer.


ISNA quoted the general director of prisons in Tehran Province, Sohrab Soleimani, as saying that Mr. Baghi was taken to a hospital but was expected to return to prison Wednesday evening. He did not provide any further information.


Mr. Baghi’s lawyer, Saleh Nikbakht, had traveled to the prison to meet with him in the morning before the phone call but was turned away by prison officials who said Mr. Baghi was being interrogated, Ms. Kamali said.


After the phone call, Ms. Kamali said she and Mr. Nikbakht rushed to the prison, where they




saw an ambulance go in and quickly leave.
Although she and Mr. Nikbakht spent the rest of the day trying to get permission from judiciary officials to see Mr. Baghi, they never got approval, Ms. Kamali said.


Mr. Baghi was jailed in October, when he was summoned to appear before a court to answer accusations related to a nongovernmental organization he founded to fight for prisoner rights, his Web site says.


Prior to the October court date, he had received a one-year jail term for a speech he made in 2004 and a three-year suspended sentence on charges of acting against national security.
Mr. Baghi was in jail from 2000 to 2003 for making allegations about the role government officials played in the assassination of intellectuals in the late 1990s.



Ms. Kamali said Wednesday that prison officials had promised that her husband would call her back Wednesday, but she said he had not called as of late Wednesday evening.

Saturday, November 24, 2007

حقوق مدنی

رضا وشاحی

2007-10-09




مقدمه

حقوق مدنی[1] از مهمترین مفاهیم حقوقی است. واژه هایی چون حرکت های حقوق مدنی، جنبش های مدنی، فعالان حقوق مدنی و... امروزه بسیار مورد استفاده قرار می گیرند. در روزنامه، کتاب ها و سخنرانی ها به آنها بسیار اشاره می شود. در پاره ای از کشورها، مثل آمریکا بخش مهمی از تاریخ معاصر آنان با این کلمه پیوند خورده است. بسیاری از قانون اساسی کشورها به عنوان حقوق مدنی هم شناخته می شوند. سازمان های حقوق بشر بر حق برخورداری از حقوق مدنی تاکید می کنند. در این مقاله تلاش می شود این مفهوم و کاربرد آن در وضعیت امروز ایران بررسی شود.


مفهوم حقوق مدنی

برای تعریف حقوق مدنی باید با یک تعریف مهم دیگر در جامعه شناسی آشنا شویم. و آن مفهوم "قرارداد اجتماعی" است. بعضی بحث کرده اند که مفهوم قرارداد اجتماعی برای اولین بار در آثار اپیکور[2]، فیلسوف یونانی قرن سوم و چهارم قبل از میلاد، اشاره شده است: "عدالت، از قرار داد عدم آسیب به دیگری نشات می گیرد"[3]

اولین فیلسوف مدرنی که بر روی این مفهوم کار کرده است، توماس هابز[4] می باشد. در کتاب مشهور خود لوی یاتان منتشر در سال1651[5]، که به معنای غول یا هیولا است و نام جانوری در کتاب مقدس می باشد، به این مفهوم پرداخته است. منظور هابز هم از این نامگذاری این بود که یک حکومت غول پیکر از اجزای مفرد بسیاری در جامعه تشکیل شده است و ساختار این حکومت و نحوه تعامل حکومت و جامعه است که مهم می باشد. هابز قرار داد اجتماعی را حقوق فردی می داند که حکومت می بایست علاوه بر حق دفاع از شهروندان، به رسمیت بشناسد. توماس هابز حق شورش بر علیه قرار داد اجتماعی را نفی می کرد. این مفهوم بعدا توسط ژان ژاک روسو و جان لاک به قرار داد اجتماعی اضافه شد.

ژان ژاک روسو[6] در اثر بسیار مهم خود با نام "قرارداد اجتماعی یا مبانی حقوق سیاسی" [7]، نظریه حاکمیت مشروع[8] را مطرح می کند و از دموکراسی غیر مستقیم، بر اساس نظریه قرار داد اجتماعی، پشتیبانی می کند.

"قرار داد اجتماعی را می توان به این شکل مطرح کرد: هر کدام از ما تمام قدرت خویش را در اختیار یک قدرت کلی(حکومت) قرار می دهد و در مقایسه با بدن، همه ما امتیاز خاص فردی اعضای بدن را دارا خواهیم بود."[9]

پیر ژوزف برودون[10] که یک آنارشیست بود و اصولاٌ اولین کسی بود که این اصطلاح را برخود گذاشت، بر خلاف ژان ژاک روسو، نظریه قرار داد اجتماعی را نه بر اساس قدرت جمع، بلکه به عنوان قدرت و حقوق فرد، در ارتباط با فرد دیگر، مطرح می کند.

"قرار داد اجتماعی در واقع چیست؟ یک قرار داد بین حکومت ها و شهروندان؟ نه این طور نیست. اگر این را بپذیریم ادامه دهنده نظریه روسو خواهد بود. قرار داد اجتماعی قرار دادی است بین یک فرد و فرد دیگر، همان چیزی که جامعه را می سازد"[11]

جان راولز[12] در کتاب تئوری عدالت[13]، بر اساس تئوری بازی در علم ریاضیات، عدالت را آن چیزی می داند که افراد مسایل شخصی را کنار گداشته و به یک اشتراک همگانی دست یافته باشند.

فیلیپ پتیت[14] در کتاب خود به عنوان تئوری آزادی و حکومت[15]، قرار داد اجتماعی را مفهومی می داند که یک طرفش حقوق حکومت است و دیگر طرف آن حقوق مردم. و هردو نسبت به هم حقوقی دارند. فیلیپ پتیت بر این نظر اصرار می ورزد که کار حکومت نگهبانی از آزادی است و حکومت های استبدادی اصولا حکومت نیستند.

براساس آنچه در بالا گفته شد حقوق مدنی را می توان حقوقی بر اساس قرار داد اجتماعی تعریف نمود.

درجه بندی حقوق

آقای کارل وازاک، استاد حقوق از کشور چکسلواکی، که بعد از اشغال شوروی، در فرانسه ساکن شده بود، در سال 1979 پیشنهاد کرد که حقوق بر اساس اهمیت آنها به سه درجه تقسیم شوند. این تعریف به شکل بین المللی پذیرفته شد و امروزه بکار می رود.

حقوق مدنی از لحاظ درجه بندی، همانند حقوق بشر، از حقوق درجه اول محسوب می شود.حقوقی مانند حق کار، داشتن خانه، حق بهداشت، از حقوق درجه دوم هستند. و حقوقی چون حقوق جمعی مانند حق تعیین سرنوشت و حق محیط زیست از حقوق درجه سوم هستند.[16]


فرق حقوق مدنی با حقوق بشر

فرق حقوق مدنی با حقوق بشر یا حقوق طبیعی در این نکته است که حقوق بشر همراه با تولد یک انسان با او به وجود می آید و طبیعی است[17]، ولی حقوق مدنی بر اساس توافق یک ملت است و حقوق بشر همچنین جهانی است ولی حقوق مدنی با ساکنین یک محدوده سرزمینی معنا دارد. حقوق بشر یک قرار داد اجتماعی نیستند. به منطقه خاصی هم مربوط نمی شوند.

البته این به این معنی نیست که مفهوم حقوق مدنی جهانی نیست. حقوق مدنی جهانی است ولی به شکل جغرافیایی تعریف می شود. یعنی اینکه به شکل جهانی چنین مفهومی پذیرفته شده است ولی تعاریف منطقه ای دارد. مهمترین اتفاقیه بین المللی در مورد حقوق مدنی جهانی در سال 1966 بر اساس بیانیه حقوق بشر سازمان ملل نوشته شد[18].

قوانین حقوق مدنی می توانند نوشته شده باشند، یا از قوانین کشور دیگری اقتباس بشوند و یا از رسوماتی نتیجه شده باشند.

اهمیت حرکت های حقوق مدنی برای ایران

حقوق مدنی اگر شناخته شود و به طریق مناسب به کار گرفته شود می تواند بسیاری از تبعیض ها را از یک جامعه بردارد. مثال خوب آن هم حرکت حقوق مدنی در آمریکا بود؛ که به تبعیض های موجود در مورد سیاه پوستان آمریکا، پایان داد. خانم رزا پارک، یک روز در اتوبوس قبول نکرد که صندلی اش را به یک سفید پوست بدهد و این ابتدای حرکت مدنی سیاه پوستان آمریکا شد.

حرکت های حقوق مدنی، البته حرکت های صلح آمیز هستند. خشونت کشنده این حرکت ها می باشد. از دیگر خصوصیات این حرکت ها این است که زمان می برند و در طول این زمان رشد عمیقی در جامعه پیدا می کنند.

در ایران این حرکت های حقوق مدنی می تواند بسیاری حقوق را به ملیت ها بازگرداند. حکومت ها در مقابل خشونت، دست شان باز است و به بهانه امنیت ملی جنبش ها را سرکوب می کنند. ولی سرکوب کردن یک حرکت مدنی، در توانایی هیچ دولت و حکومتی در جهان نیست. مثال اش هم خانم آن سان سوچی رهبر حقوق مدنی برمه می باشد. ایشان با اینکه حبس خانگی شده اند ولی همچنان حضور دارند و شعله همچنان برپاست. حکومت ژنرال های برمه مجبور شد که به فرستاده ویژه سازمان ملل اجازه دهد که با ایشان ملاقات کنند. حکومت سرکوبگر برمه در سالهای اخیر بسیار تلاش کرد که حرکت ایشان را با بمب گذاری هایی مرتبط سازد و در نتیجه این حرکت حقوق مدنی را، حرکتی خشونت آمیز جلوه دهد و در نتیجه به راحتی این حرکت را سرکوب کند.

نافرمانی مدنی، اجتماعات اعتراض آمیز صلح آمیز و اعتصابات، همه گی می توانند کار ساز باشند. درست است که در ایران اعتصابات کارگری و در صنایع مختلف مخصوصا صنایع نفت به شدت سرکوب می شود ولی بازار را که می شود تعطیل کرد. همین بخش خصوصی ناچیز و سنتی می تواند پیام اعتراض آمیز بسیار محکمی، خطاب به حکومت ایران صادر کند.

به جای بمب گذاری و به قتل رساندن احتمالی افراد و همچنین دادن بهانه به حکومت ایران برای سرکوب بیشتر، می توان اجتماعات اعتراض آمیز را صورت داد. وضعیت ایران از رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی از این نظر بدتر نیست. در آن دوران رژیم آفریقای جنوبی بر مواد شیمیایی کار کرده بود که فقط به سیاه پوستان صدمه بزند و در صورت تجمع آنان، بتواند آنان را پراکنده سازد[19]. همچنان که جنبش حقوق مدنی آفریقای جنوبی، توانست آفریقای جنوبی را وارد دوره ای جدید کند، این امر در ایران هم میسر است.

حرکت های اخیر جنبش زنان در ایران، به خوبی نشان داد که حکومت ایران از لحاظ حرکت های حقوق مدنی بسیار آسیب پذیر است. بعد از بازداشت عده زیادی از زنان شرکت کننده در اعتراض بر علیه نابرابری های جنسیتی، در مدتی بسیار کمتر از آن چیزی که در خارج از ایران تصور می شد، حکومت ایران مجبور شد آنان را به قید وثیقه آزاد نمودند.[20]



منابع

[1] Civil Right
کلمه سیویل از کلمه لاتینی سیویز به معنای شهروندان گرفته شده است. در فارسی به حقوق مدنی ترجمه شده است. ترجمه لفظی آن حقوق شهروندان است.
[2]
اپیکور فیلسوف یونانی متولد 270 قبل از میلاد و وفات 341 قبل از میلاد. او غایت زندگی را خوشی و سرمستی، می دانست. مکتب فلسفی او به مدت 600 سال بر یونان تاثیر گذاشت.


[3] Social Contract Theory - Internet Encyclopedia of Philosophy
http://www.iep.utm.edu/s/soc-cont.htm#H1



[4]
توماس هابز فیلسوف انگلیسی 1679 – 1588. کتاب بسیار مهم ایشان لوی یاتان، تاثیر بسیار مهمی در فلسفه غرب گذاشت.

[5]
مصادف با شاه عباس دوم، شاه دوران صفوی. زمانی که هابس قرار داد اجتماعی را می نوشت ایشان به قندهار حمله می کرد.


[6]
ژان ژاک روسو فیلسوف و روشنفکر فرانسوی 1778- 1712. افکار او بر انقلاب فرانسه تاثیر مهمی گذاشت.

[7]The Social Contract, Or Principles of Political Right (1762(

[8] Popular sovereignty

[9] Jean-Jacques Rousseau, Oeuvres complètes, ed. B. Gagnebin and M. Raymond (Paris, 1959-95), III, 361; The Collected Writings of Rousseau, ed. C. Kelley and R. Masters (Hanover, 1990-), IV, 139.

[10]
پیر ژوزف برودون فیلسوف فرانسوی 1865- 1809. او اولین کسی بود که نام آنارشیست را بر روی خود گذاشت.

[11] Pierre-Joseph Proudhon, General Idea of the Revolution in the Nineteenth Century (1851).


[12]
جان راولز فیلسوف آمریکایی 2002- 1921. از مهمترین فیلسوفان انگلیسی زبان معاصر.

[13]A Theory of Justice, John Rawls, ISBN-10: 0674017722


[14]
فیلیپ پتیت فیلسوف و جرم شناس ایرلندی متولد 1945

[15] A Theory of Freedom and Government (1997) ISBN: 0198296428

[16] The International Dimensions of Human Rights ISBN:0313233942

جان لاک فیلسوف انگلیسی 1632-1704 بر این عقیده است.[17]

[18] http://www.ohchr.org/english/law/ccpr.htm


[19] http://www.crimelibrary.com/notorious_murders/mass/south_africa/2.html


[20]
در نوشتن این مقاله از ویکی پدیا استفاده بسیار شد. ویکی کلمه ای است که بومیان هاوایی به کار می برند و به معنای سریع می باشد و پدیا کلمه یونانی است به معنای دانش و اطلاعات عمومی.
.
http://en.wikipedia.org/wiki/Main_Page

بولتن ماهیانه نفت شماره1


رضا وشاحی


اکتبر 2007

تهران تایمز[1] : فاز دوم بهره برداری از نفت دارخوین در ماه مارس آینده به بهره برداری می رسد.

هدف اصلی از این بهره برداری، افزایش تولید از 50 هزار بشکه به 160 هزار بشکه در روز می باشد. شرکت بزرگ نفتی ایتالیایی ایی ان آی و شرکت نفت ایران برای توسعه فاز اول و دوم این میدان نفتی، قراردادی به شکل بیع متقابل امضا کرده اند. متوقع است که این حوزه نفتی، 1.29 میلیارد بشکه نفت طی سی سال آینده تولید نماید. و سالانه 360 میلیون دلار فروش داشته باشد. حوزه نفتی دارخوین در 30 کیلومتری شمال خرمشهر و 100 کیلومتری جنوب شهر اهواز واقع شده است.


مارکت دی [2] : بلاروس میدان نفتی ایران را توسعه می دهد.

ایران و بلاروس در روز چهارشنبه قراردادی را به اعتبار 450 ملیون دلار، در مورد توسعه میدان نفتی نزدیک مرز عراق امضا کردند. طی این قرارداد میدان نفتی جفیره در 50 مایلی جنوب غربی شهر اهواز، روزانه 400 هزار بشکه نفت تولید خواهد کرد. شرکت نفتی دولتی ویتنام در این قرار داد سرمایه گذاری خواهد کرد. اهواز در استان نفت خیز خوزستان واقع شده است که مرکز درگیری های شدید در جنگ بین ایران و عراق بود. همچنین اهواز محل بمب کذاری های سال 6-2005 بود که ایران کشورهای خارجی را در دست داشتن در آن بمب گذاری ها متهم کرد.


اینترنشنال هرالد تریبون[3] : ارزش قرار دادهای نفتی ایران و چین به 20 میلیارد دلار رسید.

ایران بالاخره قرارداد نفتی خود با چین را نهایی کرد. مصطفی پور محمدی وزیر داخلی ایران در سخنان کوتاهی، در توضیح در باره این قرار داد در پکن گفت که "پروژه های بزرگی روی میز هستند"

پرس تی وی[4] : صنعت نفت ایران موفق به جذب 37 میلیارد دلار سرمایه گذاری شد.

وزیر نفت ایران گفت علی رغم تحریم آمریکا، ایران در دوسال گذشته موفق شد که 37 میلیارد دلار سرمایه گذاری در صنعت نفت را جذب کند. وقتی از وزیر نفت ایران سوال شد که ایران چگونه فشار دولت آمریکا بروی دولت های سرمایه گذار در صنعت نفت ایران را حل نموده، وزیر نفت ایران پاسخ داد که این مشکل آن کشورهاست و به ما ربطی ندارد.

تهران تایمز[5] : طرح تهاجمی توسعه گاز ایران.

حوزه گاز جنوبی می تواند روزانه بیش از 400 ملیون متر مکعب گاز تولید کند. که نصف این مقدار می تواند صادر شود. ایران طرح هایی برای صدور گاز به امارات متحده، پاکستان و هند دارد.


تهران تایمز[6] : هند از معامله خط لوله گاز بین ایران و هند دست نمی کشد.

این روزنامه به نقل از روزنامه هندی ایندیا تایمز گزارش کرد که قرارداد اتمی اخیر بین هند و آمریکا، تاثیری بر خط لوله گاز بین ایران و هند نخواهد داشت. ایران هشدار داده در صورتی که هند وارد این معامله نشود، معامله چند میلیارد دلاری را با کشور پاکستان را نهایی خواهد کرد. در صورت نهایی شدن این قرار داد با کشور هند، خط لوله گازی به طول 2600 کیلومتر بین ایران و هند به قیمت 7.4 میلیارد دلار، تا سال 2010 احداث خواهد شد.

خبرگزاری بحرین[7] : ایران طی پنج سال آینده به بحرین گاز صادر خواهد کرد.

عبدالحسین میرزا وزیر نفت و گاز بحرین گفت اگر گفتگو ها خوب پیش برود، ایران در سال 2012 شروع به صدور گاز به بحرین خواهد کرد. دو طرف در حال مطالعه بهترین راه برای خرید می باشند، که در ان بحرین بجای پرداخت پول به ایران در ازای خرید گاز، از طریق شرکت های بین المللی در صنایع نفت ایران سرمایه گذاری کند و یا مستقیماٌ از ایران گاز بخرد.


تهران تایمز[8] : ترکیه علی رغم مخالفت های آمریکا، از قراردادهای انرژی با ایران دفاع کرد

کشور ترکیه قصد دارد 3.5 میلیارد دلار در صنایع گاز ایران سرمایه گذاری کند. تحلیلگران می گویند ممکن است بخشی از این گاز به مصرف ترکیه برسد و بخشی دیگر به اروپای غربی منتقل شود. علی رغم انتقادهای آمریکا، قرار است آقای حلمی گلر وزیر انرژی ترکیه ماه دیگر با همتای ایرانی خود دیدار کند و ایران و ترکیه قرار داد عمده ای را در زمینه انرژی امضا کنند.



[1] http://www.tehrantimes.com/index_View.asp?code=152901

[2] http://www.market-day.net/article_93882/20070906/Iran-Belarus-to-develop-Iranian-oil-field.php

[3] http://www.iht.com/articles/ap/2007/09/14/business/AS-FIN-China-Iran-Energy.php

[4] http://www.presstv.ir/detail.aspx?id=23375&sectionid=351020103

[5] http://www.tehrantimes.com/index_View.asp?code=153410

[6] http://www.tehrantimes.com/index_View.asp?code=153325

[7] http://english.bna.bh/?ID=62461

[8] http://www.tehrantimes.com/index_View.asp?code=153655

Monday, September 24, 2007

Recent Suppression of Ahwazi Arabs by the Iranian Regime


By Reza Washahi

Recently the Iranians hanged three Ahwazi men and did not announce it till two days later. The execution came just after three days of visiting by Mr Louis Arbour, U.N. High Commissioner for Human Rights.

The Iranian Government again ignored the international community, including UN and EU, and their calls for stopping the execution of Ahwazi Arab prisoners. The trial lasted only one day without any legal representation. This is very typical and proves the arbitrary nature of trials in Iran.

Mohammad Ali Nawaseri was in prison since 2000, but the Iranian government accused him of being in charge of a bombing in 2005. He was hanged along two brothers, Mohammad Reza Sawari and Jafar Sawari. Their lawyer Mohammad Saleh Nikbakht said they were not involved in armed struggle at all.

With this recent execution, the number of known executed Arab men, alleged by Iranian government of involvement in bombing, reaches 15. More warning signs came in the statement of Prosecutor Musa Piriai: "Some others involved in the bombings are on the waiting list to be hanged”, which means the Iranian government is going to execute anybody who is opposing the government by charging them with being involved in bombings in Ahwaz.

Sarah Leah Whitson, director of the Middle East and North Africa division at Human Rights Watch said “One of the wonders of the Iranian Judiciary is that it can accuse a person of carrying out bombings while he’s in prison,” said Whitson. She added “That lays bare the arbitrariness of his conviction.”[1]
Being on of those nations who have got resources but are not benefiting from it, Ahwazi Arabs are some of the poorest people in the world. According to a recent British Petroleum (BP) report, Ahwaz has the second largest oil reserves in the world. Ahwaz gas reserves are also huge. Ahwaz is able to meet the increased demand of Europe’s gas, for at least 600 years.

But people are so poor that they have to find the food in the bins. If you go late after the market is closed in cities of Ahwaz, Mashour, Abadan and others, you will see Arab people who are looking for remains of food in bins. They do not have healthy water, as result of oil industry, pollution are everywhere. Unemployment is rocketing up. More than 20% are unemployed. The major oil companies are not allowing Arabs to work there because of a secret order from Tehran banning Arabs from most government jobs. In Soviet Union style and the State run economic of Iran more than 85% of jobs are connected to the government, so being Arab means no job and no money.

Cultural pressure in recent months increased. The Iranian government shut down an Arabic bookshop, and they arrested many of them. Ahwazi Arab in general cannot practice their culture, ancient Arabic Music of Ahwaz, “Howeyzeh system” which remains of golden age of Mesopotamia area, extended to Ahwaz, is banned. Arabic dress which is one the oldest tradition cloth in the world is banned. Arabic language, which is the fifth language spoken by the peoples of the world is also banned. It is Loughery that Iranian government always accusing Canadian and US of not treating well, their own indigenous people.

A recent UN resolution[2] is great hope for indigenous people like Arabs of Ahwaz, it states that: “The Declaration on the Rights of Indigenous Peoples calls on countries to give more control to tribal peoples over the land and resources they traditionally possessed, and to return confiscated territory, or pay compensation.”

Every year, huge area of land is confiscated from indigenous tribes of Ahwazi Arabs, Oil and agricultural land of the Arabs is taken from them. The other joke about Iranian foreign policy is that Iranian government always appears in international community as defenders of Arab lands in Israel- Palestinian conflict, while always confiscate Ahwazi Arab land.

Ahwazi Arabs lost their political authority after Reza Shah, who was thinking Aryan blood is pure and above all nations, annexed the Ahwaz to Persia in 1925. Reza Shah changed all the Arabic names to Persian names. He even changed the name of Persia to Iran, After Dr. Hjalmar Schacht, the Nazi Economics minister, commented on the Aryan origin of Persians, Reza Shah's ambassador in Germany encouraged him to issue the above mentioned decree asking all foreign delegates to use the word "Iran" (meaning "Land of the Aryans") instead of "Persia" in formal correspondence[3]. He displaced Arab tribes and killed many Arabs. His assimilation policy forced the integration of Ahwazi Arabs and is still practiced till this day. In 1941 the British moved Reza Shah from power as he finally became an ally of Hitler.



[1] http://hrw.org/english/docs/2006/11/11/iran14560.htm

[2] http://news.bbc.co.uk/1/hi/in_depth/6993776.stm

[3] The History of Iran, Elton Daniel, p.3

Wednesday, September 05, 2007

آیا مبارزه مسلحانه امروزه کاربردی دارد؟ وآیا در خدمت اهداف جنبش اهواز می باشد؟





رضا وشاحی

این مسئله بسیار مهم است چون می تواند موجب اتحاد، یا عدم اتحاد ما اهوازی ها بشود. می تواند ما را به موفقیت نزدیک کند یا دور کند. مبارزه مسلحانه، در بعضی کشورها برای مثال کوبا، موجب بر افتادن حکومت شده و البته کار مسلحانه، کار انقلابی است. انقلاب هم نتیجه اش، عموماٌ بر عکس خواسته های انقلاب کننده گان بوده است. برای مثال انقلاب ایران که با هزاران امید و آرزو شکل گرفت، نه تنها گره ای باز نکرد بلکه به مشکلی جدیدتر یعنی دخالت مستقیم مذهب در حکومت هم منجر شد. پس دلیل اول برای رد مبارزه مسلحانه همین رابطه منطقی بین گزاره های فوق است[1].

نکته دیگر که باید به گزاره های دلیل اول افزود این است، که مبارزه مسلحانه، روح دموکراسی را نفی می کند. چرا که به علت شرایط امنیتی، گروه مسلحانه می بایست به شکل آهنین اداره شود. و " شکل آهنین" و بی چون و چرا و در واقع غیر دموکراتیک، بعضاٌ نمی تواند حامی دموکراسی باشد و الگویی برای دموکراسی باشد و این هم دلیل دیگری است که انقلاب ها، در پایان به بیراهه می روند. طبعاٌ هر ملتی حق دفاع از خود را دارد و این حق مسلم و قطعی است. بحث ما در مورد شرایط کنونی است. که آیا مبارزه مسلحانه در مرحله فعلی به جنبش اهواز کمک می کند و مسئله مهم دیگر این است که آیا ما در این مسئله مبارزه مسلحانه، از امکانات، همانند طرف مقابل ما یعنی حکومت ملاها برخوردار هستیم؟ آیا وارد مسابقه ای نخواهیم شد که طرف مقابل هم در آن تجربه و هم امکانات بیشتری دارد؟ و در عین حال باید در نظر داشت که دشمن ما صاحب رسانه های قوی است که می تواند با پروپاگاندا و تبلیغات خود وجهه جنبش ما را در جهان مخدوش کند و ما را به عنوان خشونت طلب و تروریست معرفی کند در حالی که ملت عرب اهواز سالیان درازی است که خود قربانی خشونت است.

دلایل دوم این است که تاکنون ثابت شده، ملاها در سرکوب گروه های مسلح موفق بوده اند. دلیل دوم در واقع دلیلی تاریخی است. ملاها از ابتدای قبضه کردن قدرت با شورش ها و همزمان با جنگ مواجه شدند. مثال مهم اش مجاهدین و درگیری آنها در سال 1360 است. که با وجود داشتن نزدیک به نیم ملیون (و حتی تا یک ملیون نفر هم گفته اند) عضو مسلح و سابقه مخفی کاری و تجارب چریکی از دوران مبارزه با ساواک شاه، کاری از پیش نبردند. می شود گروه های مختلفی را مثال زد که خیلی زود متلاشی شدند.
نتیجه این برخوردهای مسلحانه از بین رفتن تعداد زیادی کادرهای سازمانی مخالف جمهوری اسلامی بود که شاید می شد خیلی بهتر از آنها استفاده کرد. این موفقیت حکومت اسلامی در سرکوب گروه های مسلح در دو نکته است. یکی اینکه نظام آنها نظامی مذهبی است و براحتی می توانند توده نا آگاه را با توسط به شعارها و احساسات مذهبی تحت عنوان سپاه و بسیج سازماندهی کنند. و نکته دیگر اینکه از یاد نبریم آنها خودشان انقلابی بوده اند و در طول زمان شاه زندانی بودند و به این دلیل هم راه شکنجه کردن را خوب می دانند و در کل می دانند چطور می شود جلوی یک انقلاب را گرفت و در قساوت و اعدام و شکنجه هم نشان داده اند که از بدترین رژیم ها هستند. مثال اش هم اعدام های دهه شصت است. و به این اضافه کنید دشمنی تاریخی فارس ها با عرب ها. نمونه اش پلمپ کردن کتاب فروشی اشراق در اهواز بود که فقط کار فرهنگی می کرد و فعالیت سیاسی نداشت. منظور اینکه حکومت ایران در مورد عرب ها، دولت ایران با بی رحمی بیشتری رفتار می کند.

دلیل سوم تغییر جهان است. جهان دیگر مبارزه های مسلحانه، را تاب نمی آورد. و ریشه های این امر در دهه های شصت شکل گرفت. برای مثال سازمان عفو بین الملل که مخالف هر گونه خشونتی بود، در مبارزه برای آزادی نلسون ماندلا شرکت نکرد[2]، به این دلیل که نلسون ماندلا را برای جمع آوری سلاح گرفته بودند. این منش سازمان عفو بین الملل در طول چند دهه اخیر کم کم گسترش یافت. سازمان عفو بین الملل، همراه با اکسفام و دیگران در آخرین طرح های که برای مبارزه با خشونت انجام داده، تنظیم قرارداد بین المللی کنترل سلاح است که عمدتاٌ به منظور جلوگیری از رسیدن سلاح به گروه های مسلح و انقلابی در کشورهای مختلف طرح شده است. این طرح با حمایت سازمان ملل و بسیاری کشورها روبرو شده است و به زودی به شکل قانون بین المللی درخواهد آمد.

نکته مهمی که در تاریخ معاصر ما روی داد واقعه 11 سپتامبر و حمله به برج های نیویورک بود که همه چیز را تغییر داد. بعد از آن گروه های مسلح مختلفی به این نتیجه رسیدند که سلاح هایشان را بر زمین بگذارند یا به مذاکرات سرعت بیشتری بدهند و از راه دیپلماتیک و گفتگو وارد شوند. مثال اش ارتش جمهوری خواه ایرلند شمالی است که حاضر شد سلاح هایش را در برابر ژنرال جان دی چاستلین کانادایی که به منظور نظارت بر این امر انتخاب شده بود، را قطعه، قطعه کرده و نابود کنند[3]. در سال های اخیر بارها و بارها اعضای مختلف شین فین، شاخه سیاسی ارتش جمهوری خواه ایرلند شمالی، گفتند که دست آوردهایی را که از وقتی سلاح ها را زمین گذاشتند و وارد پروسه سیاسی شدند، بدست آوردند، از تمام دوران مبارزه مسلحانه شان بیشتر بوده است.

در بمب گذاری اتوبوس سپاه در زاهدان در سال گذشته، با وجود اینکه نه بمب گذاری انتحاری بود و نه کسی غیر از اعضای سپاه کشته شد، بان کی مون[4]، دبیر کل سازمان ملل آن را محکوم کرد. شورای امنیت سازمان ملل هم طی بیانیه ای آنان را تروریست خواند و بمب گذاری را محکوم کرد. در این بیانیه تصریح شده است که اعضای شورای امنیت بر این ضرورت تاکید دارند که " زمینه سازان، سازمان دهندگان و مسببان این حادثه تروریستی، همانند همه حملات تروریستی، به دست عدالت سپرده شوند" [5] خب همه ما از مظلومیت ملت بلوچ خبر داریم.

همه اینها حاکی از تغییر شرایط جهانی در مورد مبارزه مسلحانه است. مثال دیگر پ ک ک است که اتحادیه اروپا آنها را به عنوان تروریست می شناسد. در حالی که از وضعیت بد کردستان ترکیه همه باخبریم. در اصل پ ک ک وجهه مبارزات آن منطقه را مغشوش کرده است. کودتای حماس و اعدام هایش در غزه را همه محکوم کردند. چچنی ها که بسیار بر حق بودند وجهه بین المللی خود را، از دست دادند. بمب گذاری های بانک ها و مکان های عمومی در اهواز به وجهه حرکت مسالمت آمیز و برحق اهواز ضربه بدی ضد.

این سه دلیل عمده به ما نشان می دهند که مبارزه مسلحانه و خشونت آمیز استراتژی موفقی نیست. جهان البته هنوز از انقلاب ها حمایت می کند، اما انقلاب های نارنجی و مخملی، که در اصل انقلاب های بدون خشونت هستند که بنظر بهتر است آنها را اصلاحات عمده و اساسی نامید. یکی از دلایلی که مردم در جاهای مختلف برعلیه جنگ عراق تظاهرات گسترده کردند، این بود که دیگر مردم جهان از جنگ ها و خشونت خسته شده اند و خواستار استفاده از راه های دیگر هستند. و البته تظاهرات ضد جنگ عراق به معنای دفاع از حکومت دیکتاتوری صدام حسین نبود.

پس بنابراین باید به دوستان و برادران و خواهرانی که طرفدار مبارزه مسلحانه بوده و برای رسیدن ملت عرب الاهواز به اهداف و نیل به حقوق حقه خود مبارزه مسلحانه را مطرح میکنند باید پرسید که اولاً باید برای ملت الاهواز توضیح دهند که چرا و چگونه معتقدند که این شیوه مبارزه موفق خواهد شد؟
چرا تا حالا یک صفحه توضیح و یا تحلیل و یا دلیل و برهانی هم در این مورد نوشته نشده است؟ و آیا آنها مسئولیتی در قبال ملت اهواز دارند؟ و آیا اصولاً قبول دارند که قضاوت و طرز برخورد افکار عمومی جهان برای ما مهم است؟

با توجه به اینکه همه میدانیم امروزه یکی از مهمترین و بزرگترین عوامل پیروزی برای هر نهضت و یا جنبشی، تاًثیر مثبت بر روی افکار عمومی جهان و کسب پشتیبانی افکار عمومی جهانی است، آیا دوستان اهوازی که پشتیبان مبارزه مسلحانه هستند، میتوانند ثابت کنند که عمل آنان، در شرایط فعلی برای ملت محروم ما پشتیبانی و طرفداری بین المللی کسب خواهد کرد و نه بالعکس؟؟؟


[1] On Revolution By Hannah Arendt Published 1965 Viking Press

[2] Amnesty international By Deena Banks Published 2004 Gareth Stevens
ISBN 0836855264

بحث حقوقی مبارزه مسلحانه در قوانین بین الملل

رضا وشاحی



این درست است که در بند سوم عهدنامه 3246 مجمع عمومی سازمان ملل در تاریخ 29 نوامبر سال 1974 از انواع مبارزه ملت های که تحت قیومیت و استعمار یا به هر شکلی تحت استیلا بوده، برای آزاد سازی و از جمله شکل مبارزه مسلحانه دفاع کرده است، ولی دو نکته خیلی مهم در این مطلب نهفته است[1].

نکته اول اینکه ملت تحت استیلا می بایست ثابت کنند که تحت قیومیت یا استعمار، تبعیض نژادی و اشغال هستند و جهان را از وضعیت خود آگاه کنند.یعنی باید کار سیاسی بسیاری انجام داد. که این در مورد اهواز انجام نشده است. و تازه در ابتدای راه هستیم. به معنای دیگر ما باید اهواز را بر روی نقشه سیاسی جهان بیاوریم و فقط نقشه جغرافیایی جهان کافی نیست. در حال حاضر جهان در بهترین حالت، مردم اهواز را اقلیتی محروم که از حقوق خود محروم شده است می شناسد. در هیچ مدرک بین المللی تاکنون از اهواز به عنوان یک منطقه تحت اشغال یا مستعمره، متاسفانه نام برده نشده. ما می بایست این مطلب را به جهان ثابت کنیم[2].

و نکته دوم این است که در حقوق هر ماده ای متمم های خود را دارد و با توجه به تاریخ قدیم تصویب این ماده در بیش از سه دهه پیش و تغییر شرایط جهان در طول این مدت، می بایست همانند هر اصل حقوقی دیگری، در پرتو شرایط جدید و متمم های آن توصیف شود. اصولاٌ این اصل در زمان جهان دوقطبی نوشته شده و در دورانی که گروه های چریکی با ایدئولوژی مارکسیست- لنینیستی[3] فراوانی در جهان در حال فعالیت بوده اند و فرهنگ مبارزه مسالمت آمیز و همچنین راه کارهای بین المللی آن چندان شناخته و تعریف نشده بود. ما الان در دوران بعد از جنگ سرد و خصوصاٌ بعد از واقعه 11 سپتامبر هستیم. راه کارهای بسیاری هم برای بدست آوردن حقوق ملت ها، بدون مبارزه مسلحانه، تعریف و تجربه شده اند.

مهمتر از اینها، پیش نویس جدیدی است که به منظور تجدید نظر در وظایف سازمان ملل[4] که در سال 2005 در اجتماع رهبران جهان نوشته شد، و در آن هیچ اشاره ای به مبارزه مسلحانه و حق استفاده از آن را نکرده است. و اصولاٌ در این پیش نویس هر گونه عمل تروریستی، توسط هر کسی و در هر مکانی و به هر منظوری محکوم شده است.

مثال دیگرعهدنامه صادره در سال 2005 از طرف کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل، در مورد فلسطین ، اگرچه باز بر حق تعیین سرنوشت فلسطینی ها تاکید شده و از تمامی اعضای سازمان ملل و قسمت های مختلف سازمان ملل خواسته که از این حق مسلم مردم فلسطین حمایت کنند، ولی در این قطعنامه هیچ گونه اشاره ای به حق مبارزه مسلحانه نشده است. در صورتی که در دهه های پیش، در قطعنامه های مشابه، این حق برای همواره گنجانده می شد. آقای صائب عریقات در مصاحبه ای، این عمل را تغییر نگرش جهان به مبارزه مسلحانه تعبیر کرد.

سازمان ملل تاکنون تعریفی برای تروریست پیدا نکرده است وعلتش این است که نمی شود همه را در یک طبقه جا داد. ولی دلایل بسیاری را می توان پیدا کرد که سازمان ملل مبارزات مسلح را حمایت نکرده است مانند مبارزات مسلحانه تامیل و کلمبیا. بیشترین ملتی که در دنیا سعی کرده اند، دلایل حقوقی در پشتیبانی جنبش مسلحانه خود پیدا کنند، تامیل ها هستند. ببرهای تامیل ها بعد از قتل وزیر خارجه تامیل، آقای لاکشمن کادیرگامار، توسط اتحادیه اروپا، از ورود به کشورهای عضو اتحادیه اروپا منع شدند[5]. و در 26 سپتامبر 2006 اتحادیه اروپا آنها را رسماٌ وارد لیست تروریست، اتحادیه اروپا کرد[6]. و کوفی عنان دبیر کل وقت سازمان ملل خود شخصاٌ درخواست کرد که برای مسافرت های ببرهای تامیل در جهان محدودیت ایجاد شود[7]. استدلال بسیار ساده این است که اگر مبارزه مسلحانه مجاز بود، این شرایط برای سازمان انقلابی تامیل به وجود نمی آمد.

سازمان عفو بین الملل بعنوان سازمانی بین المللی که بسیاری از قوانین مهم را به سازمان ملل را پیشنهاد داده و تصویب شده اند، مانند قانون جهانی منع شکنجه، همواره در بیانیه هایش در مورد هر درگیری مسلحانه، دو طرف درگیری را خطاب قرار می دهد و از دو طرف می خواهد که به راه های سیاسی و دیپلماسی برگردند.

حالت هولوکوست و کشتار جمعی، مثل رواندا و بوسنی و امروزه دارفو، بحران های بین المللی است و از مرزهای یک کشور و از یک منطقه بسیار فراتر هستند و ما در مورد شرایط عادی صحبت می کنیم که مردمی تحت سرکوب هستند، مستعمره شده اند و حقوق شان ضایع شده است. از لحاظ حقوقی این دو باهم فرق دارند و دو مفهوم مختلف هستند. منظور من البته از "عادی" به معنای ایده ال نیست و من فقط در مقایسه با هولوکوست و برای روشن شدن مبحث، بکار می برم.

جهان بعد از یازده سپتامبر عوض شده است، حتی آقای پروفسور لیاقت علی خان، استاد حقوق بین الملل که خود شخصاٌ حامی مبارزه مسلحانه است، به این نکته در مقاله اش[8] به خوبی اشاره کرده است.

اصولاٌ تجربه تاریخی نشان داده است که حقوق از طریق مبارزات مدنی و مسالمت آمیز بیشتر به دست آمده، تا از طریق مبارزات مسلحانه. مثال خوب اش هم حرکت ببرهای سیاه مالکوم ایکس و جنبش حقوق مدنی مارتین لوتر کینگ است. هر دو برای حقوق سیاهان آمریکا مبارزه می کردند. ببرهای سیاه راه مسلحانه را انتخاب کردند و مارتین لوتر کینگ راه مبارزه مسالمت آمیز. بعد ها معلوم شد سازمان پلیس فدرال، اف بی آی زمان آقای جی ادگار هوور، رییس مشهور این سازمان، هم ببرهای سیاه را به خشونت سوق داد و بعد هم آنها را سرکوب کرد. ولی جنبش حقوق مدنی مارتین لوتر کینگ، که مسالمت آمیز بود، موفق شد. در همان زمانی که ببرهای سیاه سازماندهی مسلحانه پیدا می کردند، مارتین لوتر کینگ فریاد می زد که یک خواب و یک رویا دارم[9].

این درست است که مبارزه مسلحانه احساسات را ارضا می کند و به غلیان در می آورد. و این باز درست است که در گذشته بعضی کشورها از طریق مبارزه مسلحانه تشکیل شدند. ولی این هم درست است که شرایط جهانی تغییر کرده و باید به این عامل بسیار مهم توجه کرد. خطای محاسبه گاهی جبران ناپذیر است.






[1] Importance of the universal realization of the right of peoples to self determination and of the speedy granting of independence to colonial countries and peoples for the effective guarantee and observance of human rights
http://domino.un.org/UNISPAL.NSF/9a798adbf322aff38525617b006d88d7/c867ee1dbf29a6e5852568c6006b2f0c!OpenDocument


[2] UN Law/fundamental Rights: Two Topics in International Law By Antonio Cassese, Published 1979 Martinus Nijhoff Publishers, ISBN 9028608281
[3] Guerrilla Warfare and Marxism: A Collection of Writings from Karl Marx to the Present on Armed By William J. Pomeroy, Published 1968 International Publishers, Original from the University of Michigan

[4] Revised draft outcome document
http://www.un.org/ga/59/hlpm_rev.2.pdf

[5] EU bans Tamil Tigers over murder
http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/south_asia/4287608.stm


[6] EU adds Tamil rebels to its list of banned terrorist groups
http://www.iht.com/articles/2006/05/30/news/srilanka.php


[7] UN seeks Tamil Tiger travel ban
http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/south_asia/4253745.stm

[8] http://baltimorechronicle.com/2005/091605AliKhan.shtml

[9] http://www.americanrhetoric.com/speeches/mlkihaveadream.htm

Friday, August 10, 2007

Water crisis in Ahwaz




By Reza Washahi

Although Ahwaz has huge water resources (about 33% of Iran’s total), the region is suffering from a water crisis. Lack of pumping stations and equipment, coupled with the increase in population due to the huge immigration encouraged to reduce the Arab population, have made demands that have overstretched local resources.

A local man in a phone call told me that the water is not healthy and in a city like Abadan people have to buy water. A few years ago there were clashes between Iranian forces and residents over the salty water of Abadan.

The Iranian government has announced contracts for the sale of Ahwaz’s water to Kuwait. This is further evidence that the Government does not care about the basic needs of the Ahwazi Arabs. Through the sale of precious resources like water and oil they create a scorched land.

Alongside the selling of water the Iranian government continues to redirect Ahwaz’s water from its sources and take it to other cities like Isfahan. They also make huge dams which, it is sometimes said, constitute a threat to the Arabs in that they can blast dams over their heads or put more pressure on them by stopping the water flowing to their farm lands.

Another problem is that the region is heavily polluted by the heavy oil industry and water needs more treatment to be fit to drink. This means more investment is needed. Some villages report that their children’s teeth have turned yellow as a result of too much cchlorine in the water.

Rural people like the marsh Arabs whose lives are based on hunting and fishing are in great danger. According to a report published last year by some researchers, in one small village there were 10 cases of pregnant women losing their baby.

A Sabiani (Mandaic) man told me that water is not clean like it used to be as in Mandaeism they had a daily baptism in flowing water. “We can see it is polluted, its colour has changed and it smells bad.”

The question is why do people who have 15% of the world’s oil and 33% of Iran’s water not have healthy water?

Tuesday, July 31, 2007

Iranians claiming Bahrain as their province


By Reza Washahi

27/07/2007

The latest Iranian government statement issued by Hossian Shariat Madari, a high-ranking Iranian official and editor of the ultra right wing Keyhan paper, which claims that Bahrain is just another province of Iran, has highlighted again the Iranian desire to invade neighbouring countries.

In response many Bahrainis went on to the streets with Iranian flags painted with the Nazi symbol and shouted “Iran leave us alone.” It is well known that the Iranian government is investing hugely in the Bahraini Shia majority to establish Islamic government and destabilise this island...

The event displayed so much tension that the Iranian foreign secretary, Manochehr Motaki, went to Bahrain to calm the situation.

A few months ago, the former Iranian Consul General in Dubai, Adel Assadinia, in an interview with the Sunday Telegraph, warned that Iran has lots of sleeping cells in Arab countries. He also said:
“Were America or Israel to attack Iran, such cells would be instructed to foment long-dormant sectarian grievances and attack the extensive American and European business interests in wealthy states such as Dubai and Saudi Arabia. Such a scenario would bring chaos to the Gulf, one of the few areas of the Middle East that remains prosperous and has largely pro-Western governments.
“Allegations of Iranian agents operating in the Gulf have surfaced before, but it is rare for them to be spelt out in detail by a former regime official. Mr Assadinia named a hospital in Dubai - which The Sunday Telegraph has not identified for legal reasons - as one place where many doctors and nurses also worked for Iranian intelligence.”
The Iranian threat to Bahrain is like the former Iraqi leader Saddam Husain’s threat to Kuwait, which one day he carried out when he surprised the world by attacking Kuwait.
Another interesting point is that Hossian Shariat Madari who is an ultra Islamist and who is alleged to have been present and taking part during various Iranian intelligence service interrogations of political activist in Tehran is banging on the same drum as other right wing Iranian royalists. This shows that there is not much difference between Iranian Islamist extremists and royalists when it came to invading neighbouring countries.
In fact the Islamic government of Iran for nearly thirty years have always insisted that Iranians share the same blood as Aryans and Germans.
Also Hossian Shariat Madari accused Britain of separating Bahrain from Iran. All this shows that the presence of international forces is obviously necessary in the Arabian Gulf. Without them Kuwait would still be in the hands of Saddam Husain, as Ahwaz is still occupied by Iranian forces.




Monday, April 16, 2007

اهواز و اعترافات پانزده ملوان بریتانیایی

رضا وشاحی

بازداشت پانزده نفر خدمه بریتانیایی در آب های عراق، بار دیگر اهمیت آب راه شط العرب و منطقه اهواز ، جنوب عراق و در کل تمام خلیج عربی را گوشزد می کند.

مردان عرب اهوازی که در کانال تلویزیون دولتی حکومت ایران ظاهر شدند و به ارتباطات خود با کشورهای خارجی و فعالیت در بمب گذاری اعتراف کردند، همه گی حالت خسته و عصبی داشتند وچشم هایشان فروغ خود را از دست داده بود، نه علامتی از زندگی بود در چهره شان و نه لبخندی.همه اینها نشانه شکنجه های فیزیکی و روانی بر روی آنها بود.

این اولین باری نیست که حکومت ایران نمایش شو سیاسی اعترافات تلویزیونی به راه می اندازد، بعد از انقلاب سال 1357 بسیاری از رهبران سیاسی، اعضا و حمایت کنندگان آنها، بر روی صفحات تلویزیونی ظاهر شده و به آنچه حکومت ایران می خواست اعتراف کردند.

تحت فشارافزاینده بین المللی، حکومت ایران پانزده ملوان بریتانیایی را آزاد نمود. حکومت ایران که از آزادی آنها هیچ چیزی به دست نیاورده بود و حتی پنج عضو اطلاعات ایران که در شهر اربیل در شمال عراق بازداشت شده بودند آزاد نشدند، مجبور شدند آزادی آنها را به عنوان عفو اسلامی یا هدیه عید پاک به مردم بریتانیا جلوه بدهند و دروغی هم بگویند که دولت بریتانیا نامه عذر خواهی نوشته ولی هرگز آن را منتشر نکنند...

این روزها ملوانان بریتانیایی که آزاد شده اند، در مصاحبه های مختلف ماجرای بازداشت ونحوه رفتار ایرانیان را بازگو می کنند، که چگونه در سلول های انفرادی نگاه داری شدند، از کمبود خواب و شکنجه فیزیکی و روانی صحبت می کنند. همه اینها برای آنهایی که فضای سیاسی ایران را می شناسند؛ موارد آشنایی است.

باید گفت که این پانزده خدمه بریتانیایی خوش شناس هستند که آزاد شدند. اکثر کسانی که در ایران در اعترافات تلویزیونی شرکت می کنند، اعدام می شوند. بسیاری از فعالان حقوق بشر اعترافات تلویونی در ایران را به عنوان علامت خطری جدی و نقطه غیر قابل بازگشت در نظر می گیرند، به این معنا که بعد از اعتراف در تلویزیون، آنها، حکومت ایران دیگر آنها راعفو نخواهند کرد.

شکی نیست که اعترافات نیروهای بریتانیایی که از تلویون دولتی ایران پخش شد، در طولانی مدت به حکومت ایران ضرر بیشتری خواهد زد. حکومت ایران سابقه طولانی در گروگان گیری دارد، مانند حمله به سفارت امریکا و همچنین گروگان گرفتن کودکان اهوازی در زندان کارون. در عین حال خبرهای دخالت و فعالیت ایران در عراق افزایش می یابد.

این ماه 83 سال می شود که اهواز قدرت سیاسی خود را از دست داد. اهواز از اینگونه اعترافات متحمل رنج های بسیاری شده است. شاید که بزودی جریان اصلی شط العرب به مسیر درست خود باز گردد.

دانشگاه اربیل؛ نهادی برای مدرن شدن کردستان عراق






نيما تمدن

عباس ولی، استاد پيشين علوم سياسی در دانشگاه های بريتانيا و استاد و رييس «دانشگاه بين المللی هولير (اربيل)» به رادیو فردا می گوید که کردستان عراق در شرايطی در حال رشد و توسعه است که روند نهادينه شدن ارکان سياست يا حکومت داری در اين منطقه وجود نداشته است.

دکتر ولی، اکنون دو سال است که به کردستان عراق آمده و رياست دانشگاهی را به عهده دارد که پيشتر مشابهی در اين منطقه نداشته است؛ «دانشگاه بين المللی هولير (اربيل)» که تدريس در آن به زبان انگليسی است و از چند ماه قبل کارش رسما آغاز شده است.
وی که از کردهای متولد مهاباد در استان آذربايجان غربی ايران است می گويد که ايده شکل گيری اين دانشگاه از سوی مقامات حکومت فدرال کردستان عراق مطرح شد.
به گفته دکتر ولی، هم اکنون از چهار منطقه کردستان، يعنی مناطق کردنشين عراق، ايران، ترکيه و سوريه دانشجويانی در حال تحصيل در اين دانشگاه هستند.

رييس دانشگاه بين المللی هولير (اربيل)، شکل گيری اين نهاد آموزشی و آکادميک را با حضور استادانی که از کشورهای غربی به اربيل آمده اند، سرآغاز حرکتی برای «مدرنيزه کردن و ايجاد اصلاحات در منطقه کردستان عراق» می داند.
منطقه ای با ثبات در کشوری جنگ زده

چهار سال پس از آغاز جنگ عراق، نگاه اغلب رسانه ها به سوی بخش های ناآرام و پر تنش اين کشور متمرکز است؛ مناطقی که به شکل عمده در نواحی مرکزی يا نيمه جنوبی اين کشور جای دارند.
اما در همين مقطع زمانی چهار ساله، در بخش شمالی عراق و به طور مشخص سه استان کردنشين اين کشور، آرامش نسبی برخوردار بوده و زيرساخت های اقتصادی با تکيه بر سرمايه گذاری خارجی در حال شکل گيری است.

دکتر عباس ولی، ضمن قبول کاستی هايی در جامعه و فرهنگ کردستان عراق می گويد: مقامات حکومت فدرال کردستان خود به اين کمبودها واقف و معترف اند. مهمترين و اصلی ترين کمبود در اين منطقه، نبود نيرو و کادر متخصص است که اين خود، ميراثی بازمانده از دوران حکومت بعث در عراق است.
با تداوم توسعه اقتصادی در کردستان، افزايش دستمزد ها و به تبع آن تورم و ديگر مشکلات خاص اجتماعی و سياسی به وجود می آيد.
دکتر عباس ولی

اين تحليلگر مسايل عراق، حکومت پيشين عراق را نه تنها مانع پيشرفت ، بلکه عامل تخريب شهرها و مناطق کردنشين در اين کشور می داند. وی می گوید که «حالا مقامات حکومت کردستان می خواهند با آخرين سرعت بازسازی و پيشرفت کنند اما توسعه سريع، بی ترديد از نظر جامعه شناسی، اقتصادی، سياسی و حتی فرهنگی و روانی مشکلاتی برای اينجا به بار می آورد. چون اين توسعه، تا حد زيادی جابجايی موقعيتی همراه می آورد.»
به عقيده کارشناسان و تحليلگران امور خاورميانه، کردستان عراق اکنون در وضعيت جذب سرمايه گذاری و رونق اقتصادی است. پروژه های عمرانی، صنعتی و بازرگانی که در اين منطقه در حال پيشرفت است همگی نشانگر «توسعه اقتصادی در کردستان عراق» هستند.
اما به اعتقاد دکتر ولی، با تداوم توسعه اقتصادی در اين منطقه، افزايش دستمزدها و به تبع آن تورم و ديگر مشکلات خاص اجتماعی و سياسی به وجود می آيد.
وی می افزاید که به ويژه که بار اصلی اين تحول اقتصادی، ناشی از سرمايه گذاری های وارداتی از کشورهای همسايه مانند ترکيه، ايران و سوريه است و اقتصاد اين کشورها نادرست و خراب است.
به گفته دکتر ولی نتيجه اين می شود که تورم کشورهايی نظير ايران، ترکيه و سوريه نيز همراه برنامه های توسعه در اين منطقه، وارد کردستان عراق می شود.
رييس دانشگاه بين المللی اربيل، دلايل ديگری را نيز دال بر ضعيف و لرزان بودن توسعه اقتصادی در کردستان عراق بر می شمرد: «از جمله اينکه تنها منبع درآمد حکومت کردستان، سهم ۱۳ درصدی است که از درآمد نفتی عراق دريافت می کند که این قرار است به ۱۷ درصد افزايش يابد.»
با اين حال دکتر عباس ولی، به آينده توسعه اقتصادی و چشم انداز توسعه سياسی در کردستان عراق اميدوار است و می گويد: «در

محدوده خاورميانه، اکنون آزادی قابل تحسينی در اينجا وجود دارد. شايد يک دليل آن اين باشد که مذهب هنوز در اينجا حريم شخصی است و به ايدئولوژی تبديل نشده است. جامعه از اساس، سکولار است و حکومت نيز سعی دارد که از اين شرايط پشتيبانی کند.»

پتانسيل دوگانه: ثبات و توسعه يا ناامنی و جنگ

برخی کارشناسان می گويند که «کردستان عراق در حال حاضر دارای دو پتانسيل است؛ پتانسيلی برای توسعه، سازندگی و برقراری دموکراسی و ديگری پتانسيلی برای ايجاد تنش و ناآرامی با توجه به تهديدهای موجود از سوی همسايگان.»
از دکتر عباس ولی درباره ميزان اميدواری به شرايط، اعتماد به ماندگاری و اثرگذاری دانشگاهی می پرسم که او رياستش را به عهده دارد.

دکتر ولی:«ممکن است در کوتاه مدت، امور کردستان عراق به هم بريزد ولی فکر نمی کنم هيچ کدام از دولت های همجوار، توانايی اقتصادی و نظامی لازم را داشته باشند که کردستان عراق را در بلند مدت زير سيطره نگه دارند.»
او می گويد: گرچه در يک مقطع زمانی کوتاه مدت، اميدی به تثبيت وضع عراق به ويژه در بغداد نيست اما حکومت خودمختار کردستان قادر به اداره امور است؛ چرا که حضور ما در اينجا وابسته به وجود يک دانشگاه و بنياد آکادميک و فرهنگی است.
وی می افزاید: اما درست است که دانشگاه ها نيز در خلا زندگی نمی کنند و در چارچوب سياست موجود بايد ادامه حيات دهند. بنابراين شرايط تدوام کار ما در کردستان عراق، تابع وضعيت سياسی است.

به گفته دکتر ولی، «اساس کار بر اين است که اين حکومت در چارچوب عراقی فدرال و دموکراتيک، به شکل فدرال محلی باقی بماند.

در اين صورت ما هم می مانيم. اما اگر با توجه به تهديدهای کشورهای همسايه يا گروه هايی در بغداد، وضع با ثبات کردستان، تغيير کند حتما دانشگاه نيز نمی ماند. ولی به نظرم در شرايط کنونی، چنين تهديدهايی، واقعيت اساسی ندارد.»
وی در ادامه حتی «احتمال حمله نظامی همسايگان کردستان عراق» را پيش می کشد اما می گويد: «ممکن است در کوتاه مدت، امور اينجا به هم بريزد ولی فکر نمی کنم هيچ کدام از دولت های همجوار، توانايی اقتصادی و نظامی لازم را داشته باشند که کردستان عراق را بلند مدت زير سيطره نگه دارند.»

رييس دانشگاه بين المللی اربيل می گويد که با توجه به رشته دانشگاهی اش (علوم سياسی و روابط بين الملل) اکنون هيچ نقشی به عنوان مشاور سياسی در حکومت فدرال کردستان عراق ندارد اما با توجه به اينکه دانشگاه بين المللی اربيل، يک نهاد با پشتوانه دولت کردستان است، مقامات اين منطقه عراق از پژوهش ها و دستاوردهای آموزشی و علمی اين دانشگاه بهره مند می شوند.
تحصيل در دانشگاه بين المللی هولير (اربيل)
دانشگاهی که دکتر عباس ولی، رياستش را به عهده دارد با ايده و پشتيبانی حکومت کردستان تاسيس شده «پس با توجه به دولتی بودنش، تحصيل در اين دانشگاه رايگان است اما امتحان ورودی دارد.»

به گفته عباس ولی، امتحان ورودی اين دانشگاه به زبان انگليسی است و با توجه به استاندارد بريتانيايی که بر اين نهاد حاکم است

«آزمون ورودی در سطح بالايی برگزار می شود. به طوری که بيش ازچهار هزار نفر برای سال اول فعاليت دانشگاه در رشته های مختلف ثبت نام کردند اما تنها نزديک به ۳۰۰ نفر پذيرفته شدند.» گرچه از قديم دانشگاه اربيل (با دانشکده هايی متنوع) در اين شهر فعاليت داشته است اما عباس ولی می گويد عاملی که باعث شد مقامات حکومت کردستان عراق مجاب شوند که برای مدرنيزاسيون در این منطقه، دانشگاهی تازه را افتتاح کنند،«اين بود که تدريس در اين دانشگاه براساس شيوه های مدرن خواهد بود.»
عاملی که باعث شد مقامات حکومت کردستان عراق مجاب شوند که برای مدرنيزاسيون در این منطقه، دانشگاهی تازه را افتتاح کنند،«اين بود که تدريس در اين دانشگاه براساس شيوه های مدرن خواهد بود.»

رییس دانشگاه اربیل

اين استاد دانشگاه، علت تدريس به زبان انگليسی در اين دانشگاه را «ضعف زبان های شرقی از جمله عربی، فارسی، ترکی و کردی در بيان مفاهيم مدرن سياسی و اجتماعی» می داند.به اعتقاد دکتر ولی، «منابع و مآخذ درسی برای رشته های علوم سياسی، اقتصادی و اجتماعی در زبان های رايج در اين منطقه خيلی ضعيف است.»

اين استاد دانشگاه، هيچ عاملی غير از آزمون ورودی را در پذيرش دانشجو دخيل نمی داند: «ما نه براساس قوم و مليت يا نژاد دانشجو می پذيريم و نه بر اساس جنسيت يا محدوديت سنی. بر همين اساس اکنون دانشجويانی از ايران، ترکيه و سوريه داريم. همين طور دانشجويان عرب که از جنوب عراق آمده اند.»

دکتر عباس ولی، يکی از مهمترين مشکلات خود و همکارانش برای افتتاح اين دانشگاه را يافتن استادان مجرب و مسلط به زبان انگليسی در ديگر کشورها و جلب رضايت آنها برای اقامت در کردستان عراق می داند: «چون معيار کاری ما غربی است اساتيد بايد از کشورهای غربی می آمدند. مثلا رييس دانشکده جامعه شناسی از دانشگاه سيدنی آمد يا استادان ديگر از سوئد، آمريکا و انگليس آمدند.» در دانشگاه بين المللی اربيل، شش رشته در مقطع کارشناسی تدريس می شود: علوم سياسی و روابط بين الملل، اقتصاد و امور مالی، بازرگانی و مديريت، جامعه شناسی، تاريخ، و فناوری اطلاعات.

به گفته دکتر عباس ولی، تصميم گرفته شده که در آينده ای نزديک دو دانشکده ديگر نيز به جمع اين دانشکده ها افزوده شوند: تربيت معلم انگليسی برای مدارس و تکنولوژی نفت

پاییز آلمان در تابستان آغاز شد: ماجرای راف







پاییز آلمان در تابستان آغاز شد: ماجرای راف سمبل راف
شنبه ۷ آپریل ۲۰۰۷: سی سال است که از کشتن دادستان کل کشورآلمان، بوباکس، به دست تروریست‌های گروه موسوم به راف (RAF) می‌گذرد. این ترور که آغاز یک سری قتل در سالهای دهه هفتاد با انگیزه‌های سیاسی بود، بعدها با عنوان "پاییز آلمان" وارد تاریخ این کشور شد. نگاهی به ماجرای راف می‌اندازیم.
Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: صحنه‌ پس از قتل دادستان کل کشورآلمان، بوباکس
وقتی درهای زندان آیشاخ در روز ۲۵ مارس ۲۰۰۷ به روی بریگیته مون‌هاوپت (Brigitte Monhaupt) باز شد و او پس از ۲۴ سال حبس پا به دنیای آزادی گذاشت، ساعت حدود دوی صبح بود. تا این ساعت این زندانی سرسخت گروه موسوم به بادرـ ماینهوف تنها بخشی از محکومیت های چندگانه‌اش را پشت سر گذاشته بود: او در سال ۱۹۸۵ از سوی دادگاه عالی اشتوتگارت به ۵ بار حبس ابد و ۱۵سال زندان عادی محکوم شده بود.Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: بریگیته مون‌هاوپت ولی براساس قوانین جزایی آلمان، هر زندانی حق دارد، پس از گذراندن "حداقل زمان مجازات" خود، درخواست "آزادی با قید و شرط " کند. مون‌هاپت که به اتهام "۹ بار قتل و طرح و پیاده کردن شمار زیادی از حملات مسلحانه" محاکمه شده است، از این حق استفاده کرد و ماه پیش با موافقت مقامات مسئول آلمان از زندان آزاد شد. البته برخی از صاحب نظران حقوقی آلمان، به ویژه خانواده‌های قربانیان این موج ترور که در سالهای ۷۰ امنیت داخلی آلمان را به طور جدی به خطر انداخته بود، از این رأی "بزرگ منشانه" خشنود نیستند. واقعیت ولی این است که مقامات حقوقی که باید تصمیمات خود را با توسل به مواد قانونی مستند کنند، چاره ای جز موافقت با تقاضای مون‌هاپت نداشتند: چون موافق قانون اساسی این کشور، یکی از سه پایه اصلی سیستم حکومتی آلمان، حکومت برمبنای قانون است.


بسته شدن پرونده راف

عنوان RAF مخفف Rote Armeefraktion به معنای فراکسیون ارتش سرخ است. این گروه را در آغاز "بادرـ ماینهوف" نیز می‌نامیدند، چون دو تن از بنیانگذارانش آندرئاس بادر و اولریکه ماینهوف بوده‌اند. بارها از این سخن رفته است که دیگر پرونده‌ این گروه بسته شده. ولی با پخش خبرآزادی مون‌هاپت باز بحث در این مورد بالا گرفت.
در پرونده‌های اعضای فعال این گروه تروریستی که تعدادشان در کل از ۲۵۰ نفر تجاوز نمی‌کرد، ترور ۳۴ انسان ثبت شده‌‌است. این قربانیان از تمام قشرهای جامعه برخاسته ‌بودند: پلیس، کارمند بانک، راننده، زن خانه دار، چند دادستان و سرمایه دار. ولی دلیل ترس و بیمی که ترور چپ مسلح در دهه ۱۹۷۰ برانگیخته بود، تنها به خاطر ضربات مسلحانه یک گروه کوچک که هانریش بل، نویسنده آلمانی به آن "جنگ شش نفر علیه ۶۰ میلیون" عنوان داده‌بود، نبود. بلکه هواداری گسترده برخی از گروه‌های چپ از اهداف این گروه بود. علت پایه‌ای این امردر چگونگی شکل‌گیری راف نهفته است..Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: اولریکه ماینهوف، از بنیانگذاران راف


راف و جنبش دانشجویی ۱۹۶۸

راف در شرایطی پا گرفت که جهان دستخوش دگرگونی‌ها و تغییرات مهم بود: آمریکا که پس از جنگ جهانی دوم، برای آلمان دموکراسی به ارمغان آورده‌بود، با آغازجنگ علیه مردم ویتنام اعتبار خود را به عنوان حامی روابط دموکراتیک از دست داد. در اروپا افکارجنبش دانشجویی فرانسه، در پایان سال های دهه ۱۹۶۰ به آلمان نیز راه یافت. اعتراضات دانشجویی در آلمان ابتدا متوجه سکوت سیاستمداران و سرمایه‌‌داران و مدیران اقتصادی‌ای می‌شد، که احتمالا در دوران نازی نیز با دستگاه همسازی داشتند. مسافرت شاه ایران به عنوان "دیکتاتور دست نشانده‌ی آمریکا در منطقه" در سال ۱۹۶۷ به برلین که در جریان تظاهرات علیه آن دانشجویی آلمانی به نام بنو اُنه زورگ کشته شد، جرقه‌ای بود که به خشم دانشجویان دامن زد.Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: کشته شدن بنو اُنه زورگ در جریان تظاهرات دانشجویی در واقع شکل‌گیری راف، یکی از پی آمدهای جنبش دانشجویی ۱۹۶۸ بود. برخی انگیزه‌های راف و این جنبش، همخوانی‌های زیادی با هم داشتند: ضدیت با فاشیسم، امپریالیسم و کاپیتالیسم. در این رهگذر، اقدامات اصلاحی دولت از نظر پایه‌گذاران راف، یعنی آندرآس بادر، اولریکه ماینهوف، گودرون انسلین و هورست مالرکافی نبودند. آنان بر آن بودند که سیستم پارلمانی و حزبی نمی‌تواند به خواست‌های جامعه پس از جنگ آلمان پاسخ دهد. راف در جستجوی راهی مستقیم برای عمل سیاسی بود. چاره را در گذاشتن سلاح در برابر سیستم دیدند.


تشک‌های ابری سوخته و کودکان ویتنامی

در۲ آپریل سال ۱۹۶۸ دو فروشگاه بزرگ در فرانکفورت به آتش کشیده شدند. آتش افروزان چند روز پس از این رویداد، شناسایی و دستگیر شدند: گودرون انسلین و آندرآس بادر. انسلین در پاسخ روزنامه‌نگاران گفت: «من علاقه ای به چند تشک ابری سوخته ندارم. من از کودکانی که در جنگ ویتنام به آتش کشیده می شوند، حرف می زنم.» حرف زدن با اسلحه را این دو، پس از آشنایی با اُلریکه ماینهوف در ماه مه و سفرشان به فلسطین در ژوییه همان سال آموختند.
در واقع دو سال آغاز کار راف، علاوه بر آموزش نظری و عملی، بیشتربه گردآوری وسایل و امکانات برای این سازمان گذشت: دستبرد به بانک، دزدی اسلحه، سرقت اتومبیل... ابتدا در سال ۱۹۷۲ بود که اهداف حملات، برای این گروه مشخص شدند. آنها از جمله در ۱۹ ماه مه ۱۹۷۲ ساختمان انتشاراتی آکسل شپرینگر را که روزنامه "بیلد" را منتشر می‌کرد، در هامبورگ به آتش کشیدند. در ظرف ۱۴ روز پلیس آلمان، هولگر ماینز، آندرآس بادر و یان کارل راسپه، و در عملیاتی جداگانه‌، الریکه ماینهوف و گودرون انسلین را دستگیر می‌کند و به این ترتیب موفق می شود، اولین نسل راف را به دام بیندازد.
Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: در جستجوی کریستین کلار از رهبری راف، پوستر پخش شده از سوی پلیس

اعتصاب غذا به خاطر حبس در سلول انفرادی

هنوز چند دقیقه ای به ساعت ۷صبح باقی مانده بود که در روز ۲۱ ماه مه ۱۹۷۵ درهای ساختمان دادگاه شتم‌هایم در اشتوتگارت به روی تماشاگران و روزنامه نگاران باز شد. دادگاه هسته اصلی راف، در این روزآغاز می‌شد. خبرنگاران علاوه بر شرح جریان دادگاه، از "وضعیت رقت‌بار" متهمین که حکایت از تحمل شرایط دشوار زندان می کرد نیز، گزارش دادند. آن ها به خاطرهمین شرایط غیر انسانی که به آن "شکنجه از طریق حبس د رسلول انفرادی" می‌گفتند، بارها دست به اعتصاب غذا زده بودند. درست در این مرحله که رهبری راف به عنوان "قربانی" و "زندانی یک حکومت فاشیستی" مطرح شد، موج هواداری از این گروه نیز در میان مردم بالا گرفت. برخی از گروه‌های چپ، هدف اصلی فعالیت‌های خود را بهترشدن شرایط زندان برای این زندانیان قراردادند. آن‌ها از این که هولگرماینز در پی اعتصاب غذا در زندان در گذشت، یکه خورده‌بودند. انگیزه اصلی نسل دوم راف که در سال ۱۹۷۵ به سفارت آلمان در استکهلم حمله برد، مرگ ماینز بود. در این برهه، موافق همه‌پرسی انستیتوی نظرسنجی آلنزباخ، هرچهارآلمانی در گروه سنی زیر ۳۰ سال، با این گروه همدلی می‌کرد.
Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: زندان بروخ‌زال، محل حبس کریستین کلار، یکی از اعضای مرکزی راف

حبس ابد و خودکشی جمعی

پس از ۱۹۲ روز محاکمه، در ۲۸ آپریل ۱۹۷۷ رای دادگاه به این ترتیب اعلام شد: حبس ابد برای آندرآس بادر، گودرون انسلین و یان کارل راسپه. الریکه ماینهوف در این زمان دیگر زنده نبود. او به گفته مقامات زندان در سال ۱۹۷۶ خود را در سلولش دار زده بود. سه تن دیگر رهبری راف، باز هم به گفته منابع رسمی، در ۱۷ سپتامبر ۱۹۷۷ دست به خودکشی زدند. برخی هنوز هم درستی خبر خودکشی جمعی رهبران راف را به پرسش می‌کشند.


نسل دوم

در اواسط سال‌های ۷۰ ، نسل دوم راف با اشغال سفارت آلمان در استکهلم آغاز فعالیت کرد. درخواست این گروه، آزادی زندانیان تروریست بود. دولت آلمان، موافق سنت خود، این خواست را نادیده گرفت. اعضای گروه ولی به عملیات مسلحانه خود ادامه دادند: در ۷ آپریل ۱۹۷۷ به دادستان کل کشور، زیگفرید بوباک‌ در کارلسروهه شلیک ‌شد. قربانی دیگر در این دهه کلان بانکدار، یورگن پونتو بود. در۵ سپتامبر، رییس اتحادیه کارفرمایان، هانس مارتین شله‌یر به گروگان گرفته ‌شد و چون دولت به خواست تروریست‌ها تن در نداد‌، به قتل رسید. این گروه با دزدیدن هواپیمای لوفت‌هانزا نیز نتوانست به هدف خود که آزادی زندانیان تروریست بود‌، دست یابد.
Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: مارتین شلایر، در اسارت راف
نسل سوم

در دهه ۸۰ ، سومین گروه راف فعالیت خود را آغاز ‌کرد. قربانیان این نسل مدیر زیمنس، کارل هاینز بکورتز، رییس دفتر وزارت امور خارجه، گرولد فون براون‌مهل و رییس بانک ملی آلمان، آلفرد هرهاوزن بودند. پس از فروپاشی دیوار برلین، تروریست‌ها دیگرنمی‌توانستند ازجمهوری دموکراتیک آلمان (آلمان شرقی) به عنوان "پناهگاه" خود استفاده ‌کنند. دو تن از این فراریان تروریست، ولفگانگ گرامز و بیرگیت هوگه‌فلد، در سال ۱۹۹۳، در شهر کوچک باد کلاینن دستگیرمی‌شوند. در این ماجرا به طور مشکوکی به گرامز تیر می‌خورد. در۲۰ ماه آپریل ۱۹۹۸ سرانجام راف انحلال خود را اعلام می‌کند. این نامه ۸ صفحه‌ای با چنین جمله‌ای پایان می‌یابد:« امروز ما به این پروژه پایان می‌دهیم. چریک شهری به شکل راف دیگر به تاریخ تعلق دارد... انقلاب می‌گوید: من بودم، من هستم، من خواهم بود.»
Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: وداع با اسلحه: اعلامیه انحلال راف

واکنش‌های ضد قانونی دولت آلمان

دولت آلمان در برخی موارد در رابطه با گروه تروریستی راف، واکنشهایی ناشی از عدم اطمینان به خود نشان داد. به بهانه حفظ امنیت داخلی، سران سیاسی در آن زمان، دست به اقداماتی زدند که آزادی‌های مدنی و قانونی شهروندان این کشوررا محدود می‌ساختند. از جمله پس ازگروگانگیری هانس مارتین شله‌یر، جلوی توزیع وپخش خبر گرفته شد. هم چنین درارگان های اجرایی، کادر ضد بحران شکل گرفت؛ امری که در قانون اساسی آلمان در نظر گرفته نشده بود. از سوی دیگر با سرعتی سرگیجه آور، قانون موسوم به "محدودیت تماس" به تصویب رسید که بکلی مخالف نص صریح قانون اساسی مبنی برتضمین برقراری تماس موکل با وکیل مدافعش است. هرچند این قانون بعد ها تعدیل شد، ولی هنوزهم در مواردی ویژه به کار گرفته می‌شود.

پرونده همچنان باز است

بحث بر سر آزادی بریگیته مون‌هاپت در رسانه‌های گروهی آلمان نشان می دهد که پرونده این تشکیلات تروریستی همچنان باز خواهد ماند. از هر چه بگذریم، هنوز پرده از روی بسیاری از ترورهایی که این گروه در "پائیز آلمان" مرتکب شده، برداشته نشده است.
ب. ا.
چاپ
ب. ا. www.dw-world.de © Deutsche Welle.